"Πες μου την αλήθεια...''

Tweet

«Δεν θέλω να μπω στο λεωφορείο, θέλω να με αφήσεις να δω το τρένο που θα περάσει….»… κι έτσι ξαφνικά όλα τα βλέμματα του λεωφορείου γύρισαν και κοίταξαν ένα μικρό παιδάκι που χάλαγε τον κόσμο με τις φωνές του και που ζητούσε απελπισμένα από τη γιαγιά του να περιμένουν λίγο ακόμη στη στάση για να δει το τρένο να περνάει. Σε ελάχιστο χρόνο ενεπλάκησαν όλοι οι επιβάτες, ο καθένας έλεγε κάτι δικό του, δικαιολογίες για το τρένο που δεν θα δει, ψέματα για το τρένο που θα δει εκεί που θα φτάσουν, κάποιος ύψωσε τη φωνή του για να το φοβίσει και να πάψει να γκρινιάζει και η γιαγιά ντροπιασμένη του έλεγε ότι δεν είναι καλό παιδί έτσι όπως συμπεριφέρεται…. η σκηνή τελείωσε με το παιδάκι να λέει στη γιαγιά του ότι είναι κακιά και να σπαράζει στο κλάμα..

Σκεφτόμουν πόση απελπισία ένιωθε εκείνο το παιδί που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να του εξηγήσει με αλήθεια γιατί δεν θα μπορούσε να δει εκείνη τη μέρα το τρένο… έτυχε δε εκείνη η μέρα να είναι μέρα απεργίας…. πόσο θα το είχε ηρεμήσει αυτή η αλήθεια;;; Έχουμε μια τάση να προσπαθούμε να βρούμε λογικοφανείς δικαιολογίες για να εξηγήσουμε τα γεγονότα στα παιδιά και σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να τους δώσουμε τις λογικές δικαιολογίες, τις αληθινές. Και μας κάνει εντύπωση όταν κι αυτά αργότερα απομακρύνονται από την αλήθεια…. ψέματα προς τους άλλους… ψέματα προς τον ίδιο τους τον εαυτό.

Όταν ήμασταν παιδιά βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε… θέλαμε κάτι που δεν είχαμε, με το αίσθημα του ανικανοποίητου ή νιώθαμε να μην μας καταλαβαίνουν και θέλαμε να δραπετεύσουμε από αυτό; Με μαγεύει πάντα το γεγονός πόσο μοναδικά διαφορετικοί είμαστε όλοι οι άνθρωποι… και όταν το ανάγω στα παιδιά πράγματι εντυπωσιάζομαι. Γιατί απλά τα παιδιά θέλουν να ακουστούν… θέλουν να αναδείξουν τη διαφορετικότητα τους, θέλουν να ξεχωρίσουν με τον τρόπο σκέψης τους…. και πνίγονται στα «μη» των ενηλίκων που τόσο θαυμάζουν την ομοιότητα και την ομοιογένεια.

Δεν θα μπορούσε βέβαια κανείς να υποστηρίξει ότι ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χωρίς κανόνες, κάνοντας οτιδήποτε θέλει. Άλλωστε αυτοί οι κανόνες είναι που θα του ενισχύσουν την διαφορετικότητα και που θα του καλλιεργήσουν ελεύθερο πνεύμα. Και είναι βέβαια αυτοί οι κανόνες που θα  κάνουν το παιδί να νιώσει ασφαλές να εκφραστεί και δεκτικό στο να ακούει τους άλλους. Αυτό που χρειάζεται είναι να γίνεται αποδεκτό το ίδιο το παιδί από τους  οικείους του. Επίσης είναι χρήσιμο οι σημαντικοί άλλοι να μην χαρακτηρίζουν ποτέ το ίδιο το παιδί αλλά τη συμπεριφορά του. Απαιτείται ηρεμία και σταθερότητα από τη πλευρά των γονέων και φυσικά θα πρέπει και οι ίδιοι να αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς για το παιδί τους. Κι αν κάτι είναι που καταδικάζουμε αυτή είναι η βία ( σωματική, λεκτική κλπ). Η βία φέρνει βία.

Είναι όμορφο και πολύ δημιουργικό να αφήνουμε τα παιδιά να εκφράζονται, να είμαστε κοντά τους, να κατεβαίνουμε στο ύψος τους (ή μήπως θα έπρεπε να πω να ανεβαίνουμε;), να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη, να τα αφήνουμε να κάνουν λάθη, να τα μάθουμε να αποδέχονται τον εαυτό τους, με όλες τις αδυναμίες του….

 Ο μικρός στο λεωφορείο ήθελε απλά να δει ένα τρένο…. γιατί κανείς δεν του εξήγησε για την απεργία;