Είναι κοινώς αποδεκτό πως το πένθος ενός γονέα μετά την απώλεια του παιδιού του αποτελεί μια από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες ζωής. Το πένθος αυτό, στις περισσότερες περιπτώσεις,διαρκεί για το υπόλοιπο της ζωής του γονέα έχοντας διακυμάνσεις στην ένταση και τον τρόπο εκδηλωσής του. Η διαφορά του πένθους των γονέων οφείλεται κυρίως στην ιδιαίτερη φύση-βιολογική,ψυχοκοινωνική-της σχέσης γονιού-παιδιού. Το παιδί είναι για τους γονείς η συνέχειά τους στο χρόνο, ο μοναδικός δρόμος προς την αιωνιότητα με αποτέλεσμα μετά το θάνατο του να νιώθουν πως πλήττεται η αυτοεικόνα τους και οι προσδοκίες για το μέλλον.
Πολύ σημαντικό ρόλο στην προσαρμογή του γονέα διαδραματίζει η προσωπικότητα του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει γενικά τις στρεσσογόνες καταστάσεις στη ζωή του, η προυπάρχουσα σχέση με το παιδί και η επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Γονείς που έχουν βιώσει στο παρελθόν και άλλες απώλειες τείνουν να προσαρμόζονται πιο εύκολα είτε διότι χρησιμοποιούν γνώριμες στρατηγικές αντιμετώπισης, είτε διότι γι'αυτούς είναι πιο εύκολη η έκφραση των συναισθημάτων τους.
Η δυσκολία νοηματοδότησης του θανάτου του παιδιού που αντιτίθεται στους φυσικούς νόμους, είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο στο πένθος των γονέων. Φαίνεται όμως, πως μέσα στο χρόνο οι τελευταίοι κατορθώνουν να νοηματοδοτήσουν θετικά την απώλεια του παιδιού τους εστιάζοντας κυρίως στη ζωή και όχι στο θάνατό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου